Bir sure once, bir arkadasim, 3 yasindaki kizini, bir rulo altin renkli kaplama kagidini ziyan ettigi icin cezalandirmisti. Durumlari iyi degildi ve kizinin kagitlari, agacin altina koyacagi bir kutuyu suslemeye harcamasi onu cok sinirlendirmisti. Buna ragmen, kucuk kiz, ertesi sabah hediyeyi babasina getirdi ve " Bu senin icin babacigim" dedi.
Arkadasim, gosterdigi tepki icin kendini suclu hissetti, ama kutunun bos oldugunu gordugu icin sinirlenmekten de kendini alamadi. Kizina bagirdi:
"- Birine bir hediye verdigin zaman icinin dolu olmasi gerektigini bilmiyor musun? "
Kucuk kiz babasina yasli gozlerle bakti ve soyle dedi:
"- Ama babacigim, kutu bos degil ki. Ben kutunun icine opucuklerimi uflemistim. Hepsi senin icin babacigim."
Babanin ici paramparca olmustu. Kizini kucakladi ve onu affetmesi icin yalvardi.
Arkadasim bu altin renkli kutuyu yataginin bas ucunda yillarca sakladigini anlatti bana. Ne zaman cesaretini kaybetse, kutunun icinden hayali bir opucuk cikariyor ve onu oraya koyan cocugunun sevgisini hatirliyordu. Gercek anlamda bakmak gerekirse, her birimiz arkadaslarimiz ve ailelerimiz tarafindan bize sunulan karsiliksiz sevgi ve opucuklerle dolu altin renkli kutulara sahibiz. Dunyada sahip olabilecegimiz daha degerli bir sey olamaz. Kaynak: 'Sait Camlica'
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder