Memleketin birinde bir vaiz vardı. Vaaz etmek içinkürsüye çıkınca, yol kesici eşkıyaya dua ederdi. Ellerini kaldırır.
“Yarabbi!” derdi. “Kötülere, bozgunculara ve eşkıyaya merhamet et. Hayır sahipleriyle alay edenlerin hepsine, bütün kafir gönüllülere, kiliselerde, manastırlarda bulunanlara sen merhamet et.” derdi.
Ancak iyi ve temiz kişilere hiç dua etmezdi. Halk bir gün basma toplanarak:
“Senin bu duaların, alışılmış, işitilmiş dualara benzemiyor. Sapıklara, hayır duada bulunmak, büyüklük, asalet değiîdir. Biz böyle şeyler görmedik, neden kötülere dua edip duruyorsun?” dediler. Vaiz dedi ki:
“Ben onlardan iyilikler gördüğüm için onlara hayırdua ediyorum. Onlar bana o kadar kötülüklerde bulundular, o derece zulmedip cefalar çektirdiler ki, nihayet beni serden kurtardılar, hayra yönlendirdiler. Ben ne zaman dünyaya yöneldiysem, dünya malına candan bağlandımsa onlardan eziyetler gördüm, dayaklar yedim. Bütün çektiklerime karşı, Allah’a sığındım, iyiliğe, güzelliğe yöneldim. Kısaca beni o vahşi eşkıyalar dize getirdiler. Benim iyiliğime sebep onlardır. Onlara dua etmeyeceğim de kime dua edeceğim?”
Kaynak : Mesnevi Mevlana Hazretleri
İbretlik İslami Kıssadan Hisseler izni ile paylaşılmıştır
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder