Ma’rûf-i Kerhî “rahmetullahi aleyh” hazretleri anlatır: Bağdat’da bir zat pazara gidip balık aldı. O sırada bir çocuk yaklaşıp: “Amca ver onu ben götüreyim” dedi. Beraberce adamın evine doğru yola çıktılar.
Yolda ikindi ezanı okununca çocuk, “önce namazlarımızı kılalım” dedi ve beraber ikindi namazlarını kıldılar. Sonra eve geldiler. Adam hanımına: “Bu çocuk, balıkları taşımak istedi, ben de “Peki” dedim. Beraberce geldik, diye durumu anlattı. Hanımı: “Belki çocukcağızın canı balık istemiştir.
Pişireyim de beraberce yeyin” dedi. Çocuk, balığı eve bıraktıktan sonra gitmek istediyse de, balığın pişmesini beklemesini ve biraz yemesini söylediler. Çocuk da oruçlu olduğunu söyledi. Bunun üzerine: “O halde bekle de iftarı bizde yapalım, dediler. Akşam olunca beraberce iftar yaptılar. Beraberce yatsı namazını kılmak için yine mescide gittiler.
Döndükten sonra, “Bu gece bizde kal” diye teklif edince, çocuk bunu da kabul etti. Bir odada onu yatırdılar. Diğer odada da kendileri yatıyorlardı. Başka bir odalarında da felçli olan kızları yatmaktaydı.
Gece yarısı yattıkları odanın kapısı vuruldu. Adam “Kim o?” diyence, kızı “Baba benim” dedi. Bunun üzerine şaşıran baba: “Kızım sen nasıl geldin? dedi. Çünki felçli kızın oraya kadar gelmesi mümkün değildi.
Kız dışarıdan: “Ben geceleyin, “Yâ Rabbi, bu misafirimiz hürmetine bana şifa ver” diye dua ettim. Allahü teâlâ benim hastalığımı alıverdi ve ayağa kalktım. Yürür oldum. Bunun üzerine misafirimize teşekkür etmek için yanına varayım dedim. Fakat baktım ki, gitmiş” dedi.
Kızın babası bu acâib hadiseyi Mâruf Kerhî hazretleri’ne anlattıktan sonra: “Böyle küçük çocuklardan da evliya olur mu?” diye sordu. O mübarek: “Evet, evliyanın büyüğü de küçüğü de olur” cevabını verdi.
